Diagnose
van urineverlies bepaalt de behandeling
De uroloog beschikt over een apparaat waarmee een urodynamisch onderzoek gebeurt. Dit laat toe op objectieve manier na te gaan hoe de blaas functioneert en wanneer er urineverlies is. Het lijkt evident dat er voor elke behandeling bij urineverlies grondig onderzoek met diagnose gebaseerd op urodynamische testen gebeurt maar dat is niet altijd zo.
Zeker als er een operatie voor incontinentie overwogen wordt, is het toch nuttig een exacte diagnose te stellen.
verschillende diagnoses bij urineverlies
- stress-incontinentie
- overactieve blaas of OAB
- gemengde incontinentie
- overloopblaas of chronische retentie
De behandeling van urineverlies varieert immers naargelang de oorzaak. De uroloog probeert de oorzaak te vinden omdat dan pas een gepaste behandeling kan volgen. Een correcte diagnose vereist onderzoek.
Deze onderzoeken zijn niet altijd prettig. Ze geven echter een stevige basis om voor de ene of voor de andere behandeling te kiezen.
Behandeling voor stress-incontinentie is volledig anders dan voor OAB (overactieve blaas).
Als de arts zijn diagnose baseert op wat de patiënt vertelt, kan de arts soms op het verkeerde been gezet worden.
OAB of overactieve blaas is een aandoening waar ongeveer 16% van de Europese bevolking ouder dan 40 jaar last van heeft. Hoewel het dus erg vaak voorkomt is het niet goed gekend. De patiënt denkt soms ’infectie’ te hebben omdat er vaak geplast moet worden. Al te vaak legt de patiënt met veel overtuiging uit aan de dokter dat er een blaasontsteking is. Dan wordt vaak antibiotica voorgeschreven omdat de arts de interpretatie van de patiënt overneemt. Het kan soms jaren duren voor er een juiste diagnose volgt. De patiënt en zijn arts zijn er soms heilig van overtuigd dat er een hele reeks blaasinfecties is geweest. Lees meer over blaasinfectie.
zakking van de blaas ≠ incontinentie
Soms denkt men een ‘zakking’ te hebben als men urineverlies heeft. Urineverlies is een taboewoord en zo een vies woord wordt gemeden. Daarom spreken vrouwen over ‘zakking’ en niet over urineverlies. Probleem is echter dat dokters dan geneigd te zijn te behandelen voor een zakking als de patiënt zegt ‘zakking’ te hebben. Er volgt al te vaak een operatie waarbij de ‘zakking’ verholpen wordt. Tja …, dan is er wellicht geen zakking meer, maar de klachten van OAB blijven gewoon verder bestaan. De patiënt blijft ontgoocheld achter.
De uroloog tracht bij urineverlies de exacte diagnose te stellen.